شعر لری
‹‹ ما كيستيم ؟
فرزند كوهستانم و از نسل باران
دارم نشاط ديگري با چشمه ساران
رودخانه و جنگل صفاي ديگري داشت
كوه دنا حال و هواي ديگري داشت
برف حواشي اندك اندك آب مي شد
احساس ما هم بستر مهتاب مي شد
ما صبحگاهان با طنين بانگ هي هي
تا قله دنا را طي كنيم طي
شاهين زنوك قله اش پرواز مي كرد
آهو به روي صخره هايش ناز مي كرد
اوراق گل را شبنمي غماز مي كرد
قمري نواي ديگري از ساز مي كرد
مرديم و با مردانگي ها آشناييم
فرزند آريوبرزن از کوه دناييم
در كشمكش هاي زمانه مرد هستيم
داماد زنجيم و عروس درد هستيم
اسكندر يونان را ما راه بستيم
ما لشكر محمود افغان را شكستيم
ما مردمي دريا دل و شير اوژن هستيم
ما صاحب اسطوره هاي بيژن هستيم
ياد نبرد سخت تنگ تامرادي
دشمن گريخت از مهلكه با نامرادي
مهمان نواري خصلت ممتازمان است
آهنگ برنو بانگ طبل و سازمان است
اصل صفا بوديم و دور از كينه هستيم
يكرنگ تر از آب چون آينه هستيم
ما را ميان دشت احساس آفريدند
ما را به شير پاك مادر پروريدند
ما لابه لاي بيد مجنون تاب خورديم
ما از زلال آفرينش آب خورديم
ما با صداي پاي اسبان خو گرفتيم
ما انس با رقصيدن آهو گرفتيم
ما سرزمين خانه مان را دوست داريم
ما ساقي ميخانه مان را دوست داريم
ما با بلوط ريشه در خاك آشناييم
با برف و باران نمناك آشناييم
با مرثيه ، با شعر غمناك آشناييم
با كعبه دل زمزم پاك آشناييم
ما با طنين ني لبك هاي شباني
خوانديم شعر دلنواز زندگاني
در راه دين صد لاله نو رسته داريم
يك شاخ نه ، يك برگ نه ، گلدسته داريم
بر پهن دشت سينه هامون نوشتيم
از دجله و اروند و تا كارون نوشتيم
خيبر گشا بدر آفرين چابك سواريم
دشمن ستيز و پر دل و رستم تباريم
استاد فريدون داوري
لرم لر
لرم لر بید نم سیم افتخاره
محاله دس وش وردارم محاله
نگو بی غیرته لر بی بخاره
وته من ذات لر یو ره نداره
لرم لر غیرتی دارم خدایی
که فرهاد زمون هم کم ایاره
و فرهنگش بنازم بی مثاله
مث ای ترکه بازی یل که داره
و دسمالی رقاصی کردنلشون
که رقص گل بهاره یای ایاره
و کی لهراس و تنگ تامرادی
دلیری من دللشون موندگاره
و مردی مردلش پیا نکردم
که تیرش سی همیشه من دواله